Odak

Nurturia'da gedikli blogger anneler arası bir itiraf furyası var şimdilerde.
Ben daha taze blogger olduğumdan link vermek gibi teknik bir olayı beceremiyorum. Hatta mimlemek, sobelemek gibi şeyleri cümle içinde kullanılışından anlıyorum ama çok içli dışlı olamadım, mesai arası yazıyorum çıkıyorum..
Bir de konuyla ilgisi yok ama böyle bloglarına sayfaları eklemişler ya (Nurturia sayfası gibi) acaba o nasıl yapılıyor.
Dağıtmayayım konuyu, sadece bloglarda değil Nurturia'da da itiraflar geliyor arka arkaya, bir kullanıcı "anne olduktan sonra odağı sadece çocuk olan kadınlarda hoşlanmıyorum" tarzı birşey söylemiş, bir diğer anne ise "başlarda olur da sürekli olunmasın" demiş..
Bu tartışmadan bende kendime pay çıkardım..
Öncelikle çocuğum olmadan önce sürekli çocuktan bahseden kadınlar beni de çok sıkardı. Ama şimdi bunun büyük bir ihtiyaç olduğunu anlıyorum. Bu paylaşım hem anneyi rahalatıyor, hemde bilgi akışını sağlıyor.
Paylaşım çok önemli ama ahkam kesmek değil. Bence ahkam kesmek biraz kişinin yapısıyla alakalı olabilir. İddialı ve hırslı kişiler her alanda oldukları gibi anne olduktam sonra ahkam kesen kişilere dönüşüyor olabilir.
Esas konumuza dönersek çocuk sahibi olduktan sonra odağı çocuk olan kadınlardan olabilirim ki bunu bende cok sıkıcı buluyorum.
Fakat kendimi engelleyemiyorum, takıntılı bir ruh haliyle ne yedi, kaç kere kakasını yaptı, aman uyku saati kaçmasın... gibi detaylara cok takılıyorum, herhangi bir olumsuzlukta dünyayı kendime ve etrafımdaki herkese zindan edebiliyorum, oğlumsuz yaptığım tüm eğlenceli aktivitelerde suçluluk hissediyorum.
Misal cumartesi sinemaya gittim alt tarafı bir saat görüşmedik, uyutup gittiğim için, sürekli iç sesim "çocuğun evde kapalı kalsın, sen gez dur" gibi kınama cümleleri ile alttan alta sokuşturdu.
Başlarda her anne böyle olur, zamanla düzelir düsturuna inanmayı kalpten istiyorum.
Bende daha rahat ve normal olmak istiyorum geçer mi, ne zaman geçer?