Sarımsak'ımla parkta yürüyüş yaptık bu Cumartesi.
Tutunmadan yürümedi henüz ama sokakta elimi tutarak yürümekten çok hoşlandı.
Sevinçli kahkahalar attı yürürken, bir de bu haftasonu koltuğa çıkmayı başardı.
O kadar heyecanlandı ki arka arkaya koltuğa tırmanıp durdu.
Haftasonu başbaşaydık, başbaşa olmanın keyfi ayrı oluyor.
İletişim, aramızdaki bağ mükemmel oluyor gerçekten babasıyla bile Sarımsak'ımı paylaşasım yok desem yalan olmaz.
Sevindiği ve heyecanlandığı ya da çok güldüğü bir şey yaparsam gözüme bakıp, sıcacık gülümsüyor, yüzüme dokunuyor, içten bir teşekkür bu anlıyorum. Ve bende Allah'a teşekkür ediyorum sürekli Sarımsak'ımın annesi olduğum için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder