Hayat Bildiği Gibi Gelsin

Hava buz, insanın içinden ne yazmak geliyor, ne çalışmak.

Bu kadar soğuk olması yavaş yavaş kabak tadı vermeye başladı.

Hafta sonu baharlıkları çıkarmış bir insan olarak erken mi yaptım bu işi diye düşünmeye başladım.

Lokum oğlum, yemek yememe konusunda yeni taktikler geliştirdi. Akşam az yediği günün, ertesi günü bile sabah kahvaltısını gördüğünde öğürmeye başlıyor. Sanıyorum oyun gibi, yeni keşfetti. Baştaki öğürmelerin bir zararı olmasa da sonlara doğru mide doldukça risk artıyor ve bazen istenmeyen sonu yaşıyoruz.

Tepki vermemeyi deniyoruz şimdilik ama çocuğumun yemek problemi düzelmedikçe bende içten içten “ben ne yaptım da böyle oldu” psikolojisine girip, kendime yükleniyorum.

İş konusunda yeni yerime henüz geçemedim bir belirsizlik sözkonusu. Ne zaman geçeceğime dair bir şey söylemiyor yöneticilerim. Yeni işim, beni çok heyecanlandırıyor ama belirsiz kısımlar yüzünden bu heyecanı da doyasıya yaşayamıyorum. 2,5 yıldır eski poziyonumdayım ve şirket kurulduğundan beri aynı işi yapıyorum bir şirket, departman ve bölümün kuruluşunda olmak ufak tefek bir sürü işi, iş olduğunu bile farketmeden gözüm kapalı yapmam anlamına geliyor. Bu yüzden iş devretmek, yeni yere geçmekte kolay değil. Yöneticiler, benim eski pozisyonuma hangi yetkinlikte birini alacaklarına bile karar veremediler henüz.
Her seçim, bir vazgeçiş. Allah hiçbir zaman eskiyi aratmasın diyorum.

Yani havalar gibi benim de durumum.
Tam bahar geldi, yaz geldi diyorum bir bakıyorum hava derecesi düşüyor, bulutlar üşüşüyor.

Fani canlılar olarak bir ertesi günü öngöremeden birbirine benzer geçen günleri yaşıyoruz.

Günün şarkısı tüm bulutlu ruh hallerine gelsin.